Po pięćdziesiątce

Coraz częściej myślę o tym, że inicjatorzy tej strony zasługują na ogromny aplauz- choć na pewno nie o to im chodzi. Po prostu skłaniam się do tego wniosku po swoich doświadczeniach zawodowych. Urodziłam się w innej rzeczywistości, kiedy obowiązywała zasada: czy się stoi czy się leży to nam pensja się należy. To nie oznacza, że stosowałam tę zasadę w życiu zawodowym. Po prostu miejsc pracy było więcej niż chętnych. Nie zastanawiał się wówczas młody człowiek nad perspektywą czasu- a szkoda. Nie byłoby w dniu dzisiejszym wiele rozczarowań i  zawodów. Zdobyłby człowiek solidne podstawy zawodowe i nie musiałby się dzisiaj martwić o to, czy zatrudnią mnie czy też nie? Liczą się układy, nie tylko polityczne ale i towarzyskie, wyścig szczurów i "walka podjazdowa"- intrygi, zawiści to chleb powszechny dnia dzisiejszego (w pracy rzecz jasna). Ale biada temu, co ma zasady i nie podporządkuje się panującym układom- tym złym oczywiście. Dlatego wielkie dzięki dla ludzi, co wymyślili komputer i internetową technologię. Smęcę troszkę, ale jestem po kolejnej rozmowie kwalifikacyjnej i oczywiście znowu nic. Bo jakie może mieć szanse kobieta, po pięćdziesiątce ze średnim wykształceniem (do tego rolniczym) wobec setki innych kandydatów- młodych, ambitnych i po studiach. Właśnie te proporcje: jedno miejsce pracy a ponad setka z okładem chętnych. Nie jest ważne,że ma odchowane dzieci, jest bystra i potrafi sobie poradzić z niejednym problemem lepiej niż facet. JEST PO PIĘĆDZIESIĄTCE!! Z drugiej strony nie dziwię się pracodawcy- chce mieć pracownika na dłuuugie lata! No to niech zatrudnia młodych, ambitnych a my- kobitki, nie dajmy się!!!