aktywne poszukiwanie pracy

„Aktywne poszukiwanie pracy”
Skóra cierpnie mi na te słowa. Czy można być bardziej aktywnym niż ja byłam? Nie wiem. Czy można być aktywnym z pomocą biura pracy? Nie!
Miałam założone konta na kilku portalach poszukiwania pracy. Kilka innych przeglądałam codziennie.
Penetrowałam Trzeci Sektor, czyli organizacje pozarządowe. Brałam udział w ich konferencjach i szkoleniach. Byłam na wolontariacie w trzech stowarzyszeniach, z opcją, że jak tylko pojawią się jakieś pieniądze, mam w nich udział. Próbowałam sama napisać program dla siebie, ale dobry doradca nie jest biegłym księgowym, a tego wymagają programy.
Jednak polecam tą metodę, bo nie jest się samemu, coś się robi, ma się dostęp do różnych informacji. W końcu jakiś program ruszył i pracuję w nim na umowę. Tak się właśnie w programach i III Sektorze pracuje- od programu do programu, na umowy.
Panie w biurze pracy nie wiedzą, co to jest III Sektor.
Nie mają pojęcia o rekrutacjach w trybie konkursowym do organów administracji, której same są częścią. Te oferty też sama wyszukiwałam. Nigdy nie było między mną a „prowadzącą mnie” panią z urzędu rozmowy, o jakie stanowiska się staram, dlaczego, i gdzie jeszcze ich szukać. Raz zapisałam się sama do doradcy zawodowego, burząc cały biurowy światek, bo bez skierowania!  Nic mi zresztą nie pomogli. Takie instytucje jak CIS, WOES odkrywałam sama. Trochę pomogła mi pani z wojewódzkiego ośrodka doradztwa zawodowego, przynajmniej ze mną rozmawiała. Długo. O mnie.
Nikt nie zapytał mnie ani razu, czy mam z czego żyć, czy nie potrzebuję choćby prac interwencyjnych. Odnoszę wrażenie, jakby temat czy ma się z czego żyć jest wstydliwy i panie boją się go poruszyć. Rozmowa o tym, co to jest depresja i że trzeba ją leczyć bo człowiek sobie nie poradzi, w ogóle przekracza pojęcie służb zatrudnienia. A opanowanie depresji bezrobotnego to podstawa, bez tego większość działań jest nieskuteczna. Sam widok biura pracy, „przerabianych” wedle liter alfabetu tłumów ludzi wpędza w depresję. Jak tam wchodziłam to od razu wpadałam w wyuczoną bezradność. Wejść, odczekać swoje, dać papiery, podpisać, wyjść. Odreagować i wrócić do swego aktywnego poszukiwania pracy. Od nowa wierzyć w jego sens. Bardzo chciałam z kimś porozmawiać o moich planach, projektach, czy jest sens aplikować na te stanowiska, czy inne, jakie są faktyczne wymagania pracodawców, jakie niepisane obyczaje, itp. Czasami wciskano mi jakąś ofertę, bo wizyta bez oferty nie mieści się w pojęciu urzędnika, choćby wcale do klienta nie pasowała. Choć przyjmują mężczyzn, mam zadzwonić i zapytać, czy przyjmą kobietę. Pani urzędnik tego zrobić nie może, choć na korytarzu pustka, nikt za mną nie czeka.
Prawie każda oferta wymaga znajomości języka. Język się rozwija i dla takiego mamuta jak ja przydałby się kurs odświeżający. Ale w myśl przepisów to nie wystarcza by sfinansować mi taki kurs. Choć swoich lat nie cofnę, język mogłabym odświeżyć. Podobnie z kursem pedagogicznym. ¾ ofert go wymaga. Ale to też nie jest podstawa.
Byłam gotowa do myśli o podjęciu własnej działalności, ale też chciałabym z kimś o tym pogadać. Nie wiem z kim. Trzeba przeszukać wiele stron internetowych, umieć odróżnić firmy, stowarzyszenia, instytucje które pomagają ludziom od tych, którym chodzi tylko o unijne pieniądze, doszukać się wszystkiego samemu i zweryfikować te informacje- boleśnie, na własnej skórze. Mając na karku depresję bezrobotnego i stres w rodzinie. I jeszcze trzeba zanieść pani z biura pracy jakiś dowód odmowy z internetowej rekrutacji, żeby jak najszybciej od niej wyjść bez dyskusji. A potem okularami ni do dali, ni do bliży przestudiować na ścianie 2 płachty z ofertą szkoleń i kombinować, czy coś się dla siebie nie znajdzie. O ile moja koncepcja zatrudnienia siebie jest dobra, bo nikt mi jej nie zweryfikuje.